Þóroddur kom heim einn daginn núna og sagði: "Allý, þú ert með vanvirkan skjaldkirtil" Svo óð hann aftan að mér og tók utan um hálsinn á mér. Ég er mjög kitlinn og auk þess afar hvumpinn og ég barðist þess vegna á hæl og hnakka til að ná andanum. Það varð til þess að hann herti takið og æpti á mig: "kyngdu, ég finn ekki neitt nema þú kyngir" Þá rak ég upp öskur þess, sem veit að hann er að deyja, og við það losnaði ég. Mikill háski það. Og eftir stendur að ég veit ekki hvort ég er með vanvirkan skjaldkirtil, það væri samt mjög skemmtilegt, því þá fæ ég grennandi hormón i.v.