Ég er að fara á 9. sinfóníu Beethovens á föstudaginn. Sem er mesta snilld ever. Flottasta verk gömlu klassikeranna. Ég hef aldrei orðið fyrir eins miklum hughrifum í bíómynd eins og í lokasenunni í "My immortal beloved". Vatnið lak á milli liða minna á thoracolumbar svæðinu. Jú reyndar hef ég áður orðið fyrir jafn miklum hughrifum. Það var á "Bridges of Madison County". Atriðið á umferðarljósunum í rigningunni. Þegar hann var í bílnum fyrir aftan hana. Þá grét ég svo mikið að tengdamamma varð að hætta að horfa á myndina af meðvirkni. En mér til varnar þá var ég ólétt af Ingvari þá. Ég grenjaði yfir öllu. Ég grét þegar lítill strákur skoraði mark á Pollamótinu. Okei, aftur að aðalatriðinu. Ef einhver sem les þetta er að fara á 9. sinfóníuna, EKKI KLAPPA Á MILLI KAFLA, þá gef ég út veiðileyfi á þig!!