Hér er kúkableyjan þín, varsågod!

Þetta er gömul saga en hún er góð.
Einhverju sinni þegar Doddi var ennþá einn af þjálfurunum í fótboltaliðinu hennar Esterar þá var hann að fara með þær að keppa leik. Ég var á vakt og Magnús er eitt af þessum börnum sem ekki er  hægt að taka með sér eitthvert þar sem athyglin getur ekki verið 100% óskipt á honum. Baldur og Eygló voru fengin til að hlaupa undir bagga og Doddi fékk að koma með Magnús þangað á meðan leikurinn væri. B og E búa í þröngri einbýlishúsagötu þar sem bílunum er lagt úti á götu fyrir framan húsin og þarna fékk Doddi ekki stæði fyrir framan þeirra hús heldur neðar í götunni. Þegar Doddi er að taka Magnús útúr bílnum er greinilegt að krakkinn var búinn að skíta á sig, Doddi hleypur með hann inn, skiptir á honum sjálfur til að vera ekkert algjört scumbag, fær poka undir bleyjuna og ætlar að hlaupa með hana í ruslið á leiðinni í bílinn. Hann var hins vegar að flýta sér og fattar ekki fyrr en hann er kominn að bílnum aftur að hann er enn með pokann í hendinni og hafði gleymt að henda henni í Baldurs ruslatunnu. Við hliðina á bílnum var hins vegar ruslatunna og þessum glæra samlokupoka með einni uppvafðri bleyju var slengt í tunnuna. Svo brunar Doddi af stað á bílnum.
Sennilega þremur tímum seinna kemur hann til baka og fær sama stæði. Fer inn og nær í Magnús en stoppar einhverja stund í kaffi og blaðri. Þegar hann svo loksins kemur út aftur mörgum klukkutímum eftir að hafa skilað Magnúsi af sér bíður hans kúkableyjan í pokanum á framrúðunni eins og hver önnur stöðumælasekt. Ég meina af hverju ætti maður ekki að standa í því að plokka kúkableyjur uppúr ruslatunnum og setja á bílrúður til að kenna mönnum lexíu? Þetta er bara princip!

Jákvæðni

Ég var að horfa á Vasaloppið í morgun. Aðstæður voru víst hrikalegar, ekkert spor, það var að frjósa undir, brautin var þrengri en venjulega sem olli enn meiri töfum osfrv. Ég horfði samt spennt á, enda spennandi keppni alla 90 kílómetrana;)
Aftari menn og konur, þessir svokölluðu trimmarar, voru óvenju lengi að fyrsta áfanga leiðarinnar, Smågan. Fjölmiðlamenn frá SVT1 tóku púlsinn hjá fólki og það var þungt í mönnum/konum og flestir lýstu því sem ég taldi upp í byrjun.
Eftir rúmlega 2 tíma  kemur frekar ungur maður til Smågen og fréttakonan spyr hvernig gangi. Det går jätte bra! Hvernig líður þér? Jag mår jätte bra! Svo kom eitthvað sem ég man ekki í smáatriðum en hann var glaður og allt var trevligt.
Ég fann hvernig ég fór að brosa af því að horfa á þennan mann sem var meðal öftustu keppanda í ömurlegri brautinni en samt klárlega einn sá hressasti á svæðinu.
Þegar var svo skipt til baka á lýsendurnar í stúdíóinu þá er það fyrsta sem þau segja: Visst är det härligt med positiva människor! og þá skildi ég að hann gladdi ekki bara mig heldur miklu fleiri með þessu jákvæða viðhorfi sínu. Þetta voru mjög lærdómsríkar sekúndur í samskiptafærni sem gaman væri að tileinka sér. En annars ætti ég ekki að tala út um rassgatið á mér, ekki var ég þarna í blautum snjó með ekkert spor.