þetta er svona frekar dæmigert náttúrulega að steinhætta að nenna að blogga þegar prófin eru búin. Ég er búin að vera rosalega þreytt eftir að við komum hingað, þetta er glænýtt álag sem maður er ekki vanur. Við erum búin að standa í fullt af aðgerðum og í sumum þarf maður að vera með níðþungar blýsvuntur sem bæta ekki ástandið. Það er nógu erfitt að standa kyrr. Anyways. Ég og Erik og Sólveig fórum á subway í hádeginu og lentum í æsilegasta kapphlaupi við bílastæðisvörð, sem þekkist!!!! Við sátum inni þegar við sáum hann koma, gripum matinn okkar og hlupum út, rétt náðum að henda okkur í bílinn og keyra af stað. Hann stóð í stæðinu mínu og horfði á eftir okkur og honum fannst þetta ekki baun fyndið.... en það fannst mér aftur. Ég borga helst ekki í stöðumæli, ég tími því alls ekki og þá lendir maður í svona hasar.