Skv. nýjustu fréttum

heldur Jón Gunnar áfram að braggast, hægt og hægt. Ég er búin að vera lesa gamlar bloggfærslur eftir hann í kvöld og grenja úr hlátri, kannski er styttra í tárin en venjulega. Maðurinn er ekkert eðlilega fyndinn. Ég neita bara að sætta mig við neitt annað en að Jón Gunnar verði áfram hrókur alls fagnaðar í öllum fjölskylduboðum. Það er bara þannig. Með hárbeittan, kaldhæðinn húmor. Ég gleymi því ekki á jóladag þegar Baldur varð þrítugur þegar Jón Gunnar kvað sér allt í einu hljóðs í mannfullri stofunni og sagði hátt og snjallt: "Næst ætlar Fanney Auður Baldursdóttir að segja okkur frá því hvernig henni tókst að halda meðgöngunni leyndri í 7 mánuði!" Umrædd Fanney hló hæst sjálf. Og helvítis sagan af klámblöðunum sem þeir Doddi lásu í hlöðunni sem var btw. sögð í BRÚÐKAUPSVEISLUNNI MINNI! Ef ég hefði haft klámblað þá hefði ég lamið hann með því. En ég á það bara eftir. Því hann mun verða nógu hress og sprækur aftur til þess. Það kemur bara ekkert annað til greina.