Tónleikaslashnáttúrublogg

Ég fór á Náttúruverndatónleikanna í Laugardalshöll í gærkvöldi. Ég var búin að gleyma því að Doddi sagði mér fyrir löngu að hann hefði keypt miða á þessa tónleika og ég var búin að segja honum að ég færi ekki ef ég þyrfti að standa á gólfinu. En allavega þá skipti ég um skoðun í gær. Ég get það nefnilega núna, skipt um skoðun. Við fórum fyrst og borðuðum tælenskan mat með Snorra, Tinnu, Þóri og Huldu. Hann var sjúklega góður og ég á eftir að fara aftur á þennan stað. En þá að tónleikunum. Ég komst að því í gærkvöldi að það er fátt sem gerir mig jafn pirraða og að hlusta á tónlist sem mér finnst leiðinleg. Ég fyllist óskýranlegum óróa í öllum líkamanum og passa ekki lengur í eigið skinn. Sem betur fer leið mér ekki þannig í allt gærkvöld. Þegar við svo komum á tónleikana var KK að slá síðustu tónana og svo kom Björk. Hún var ágæt. Ég aldrei áður séð Björk á tónleikum svo þetta var svona must see. Svo rann þetta eitt af öðru, sumir fínir en aðrir mjög leiðinlegir. Mér finnst hryllingur að standa kyrr og hlusta á lag sem mér finnst viðbjóður og ætlar engan endi að taka. Eilífar endurtekningar, aftur og aftur og aftur þangað til að mig langaði til að skjóta mig í hausinn. Þetta er náttúrulega snilldin eina við að geta skipt um útvarpsstöð. Þegar manni leiðist svona hræðilega er erfitt að standa kyrr á gólfinu og maður finnur ótrúlega vel fyrir vöðvabólgunni akkúrat medialt í supraspinatus. Jafnframt finnur maður hvað tánöglin á vinstri litlutánni er óþægileg löng og nuddast út í skóinn. EN ÞÁ kemur Damian Rice á sviðið og allur sársauki og óþægindi hverfa eins og fyrir kraftaverk. Ekkert kemst að nema unaður og maður vill hvergi annars staðar vera nema nákvæmlega á gólfinu, í hitanum og notalegum troðningi. Sama gilti um Mugison og Hjálma. Það var æði og þá var æði að vera á gólfinu. En þá var tónleikunum lokið hjá mér og við tók viðbjóðurinn eini. Lið sem spilaði eitthvað sem maður heyrði ekki að væru lög með EILÍFUM endurtekningum á sama stefinu eins og rispuð plata. Ég hata endurtekningar. Það er ástæðan fyrir því að ég þoli ekki svona samkvæmis hópsöngva með mörgum erindum og einnig hvers vegna ég slekk á Ást með Ragnheiði Gröndal eftir 2.02 mín. Egó náði að klóra í bakkann svo að ég var ekkert rosalega pirruð þegar ég labbaði út. En ekkert mikið meira en það. Samt var þetta skemmtilegt kvöld þegar upp var staðið. Jamm