awakening
Þá er þetta dauðans 4. ár búið.
Barógengið beið afhroð í prófinu um mig. Enn er þó enginn verri en Ingi Karl. Menn geta enn tekið prófið, því mér finnst það svo gaman. Það má nálgast hér.
Við höfum aldrei svæft Ester Helgu. Bara lagt hana inn í rúm og sagt góða nótt og allt í góðu. Barnið hefur farið að sofa án vandræða. Svo núna 2 síðustu kvöld höfum við lagt hana inn í rúm og eins og venjulega þá heyrist ekkert í henni. En hún hefur hins vegar farið inn í fataskáp pabba síns sem er við hliðina á rúminu hennar, náð sér í sokka af honum, klætt sig í þá og að því loknu svifið sátt inn í draumalandið.
varð eiginmanni mínum að orði við morgunverðarborðið áðan. Kveikjan að ummælunum var þáttur kallana.is á X-inu á laugardögum, en í honum stendur leitin að þyngsta pungnum um þessar mundir. Þá koma menn og láta vigta á sér punginn í beinni útsendingu. Lágkúran er að ná nýjum hæðum/lægðum hjá mér. Mér finnst þetta nefnilega sjúklega fyndið.
Ég er búin að vera að lesa skjölin hans Garðars Guðmundsson fyrir heila og tauga. Garðar Guðmunds er heila og taugaskurðlæknir, og algjör snillingur. Það var aldrei leiðinlegt að vera þar sem hann var, og klíníkurnar hans voru með þeim skemmtilegri. En það er sérstaklega ein lítil lesning í heftinu hans sem er skemmtilegri en önnur, og hér kemur hún:
Við Doddi fórum að kjósa í Hlíðaskjóla á laugardaginn. Ég var í gallabuxum og lopunni minni á leið á Baró að læra. Ég átti hreinlega ekki von á því að það kæmi til þess, að ég færi að skammast mín fyrir útganginn á mér. Menn voru alveg glerfínir að kjósa. Sérstaklega eldra fólk. Þegar ég beið í röðinni þá staulast gleiðspora, glerfínn, aldraður maður framhjá mér sem leiddi konuna sína. Ég klökknaði næstum yfir því hvað þau voru krúttleg, en var fljót að kyngja þeim kekki, þegar gaurinn fer að skammast í einum eftirlitsmanni kosninganna. Kornungri stelpu með ekkert augljóst hlutverk en barmmerki eftirlitsmanns engu að síður. Gamli fer að krefja stelpuna svara við því, hvernig sé hægt að ætlast til þess að sjóndapurt fólk sjái á þessa kosningaseðla. Þegar stelpan svara litlu þá æpir kall: "Þetta eru mannréttindabrot!!"
Doddi fór frammúr með Ester í morgun. Svo reyndi hann að lúra aðeins í sófanum yfir Leitin af Nemó og rankaði við sér aftur við eitthvað brothljóð í ísskápnum. Svo birtist Ester heldur ófrýnileg á að líta með eggjaskurn í munninum. Þá hafði litla skessan farið í ísskápinn, tekið ósoðið egg og fengið sér bita. En hún lét ekki þar við sitja þó þetta færi heldur illa og allt eggjainnihaldið færi út um allt. Hún ákvað að reyna aftur, og fékk sér annað egg til að bíta í. Með sama góða árangrinum. Enda erum við að færast sífellt frá því að kalla hana skessustelpuna og köllum hana skrímslakrakkann. Samt sætasta og fyndnasta skrímsli sem til er.
Það þarf náttúrulega vart að taka það fram hvað ég er búin að eiga unaðslega hveitibrauðsdaga. Uhm uhm uhm. Ekki þurft að hafa miklar áhyggjur af honeymoon cystit. Þið vitið hvað er sagt um eiginmenn kvenna sem fá pyelonephrit. Það eru afar lánsamir eiginmenn. Þeir stunda kynlíf, yfir meðallagi oft, eða alls þrisvar í viku eða oftar. Ohhhhhh ég þarf EINMITT að fá Cipró. Akkúrat núna. Lánsami, lánsami Þóroddur. Hvað standa hveitibrauðsdagar annars lengi? Kannski er ekki loku fyrir það skotið að ég nái mér í almennilegan honeymoon cystit.
Þá er maður bara það. Doktor í medicine. Próf dauðans að baki. Tilfinningin var ólýsanleg að labba út áðan. Oft hefur maður væntingar til þess hvað það verður æðislegt að klára eitthvað próf, en svo klárar maður prófið, og ekkert gerist. Enginn léttir, engin vellíðan. En sú var ekki raunin áðan. Ég hef aldrei verið eins hamingjusöm að klára nokkuð próf. Því eins og Tinna benti á, í morgun á leiðinni í prófið, þá erum við búin að hugsa um þetta próf í heilt ár. Í heilt ár er þetta próf búið að liggja á okkur eins og mara og við verið hálfvonlítil um að þetta væri vinnandi vegur. En við kláruðum þetta. Líf og fjör. Nú er bara að þrauka 4 daga og skerpa aðeins á skurðlæknisfræðunum. Sem fjórir dagar eru náttúrulega bara skammarlega nóg til að gera. Eins og ég hef bent biturlaust á áður.
Ég bjó til nýjan málshátt í gær.
Mér fannst það argandi snilld að Finnar skyldu vinna þetta í gærkvöldi. Lagið er líka gott, ég hef enga trú á því að þeir hafi unnið þetta út á skrímslabúningana, þetta er bara drullu melodískt þungarokk. Ég fílaði þá. Svo upplifir maður náttúrulega þessa aumkunarverðu samkennd með þeim að hafa aldrei unnið þessa keppni og finnst þeir eiga það skilið. Ég ítreka þá kröfu mína að senda eitthvað íslenskt grasrótarband, sem við eigum helling af. Auðvitað áttum við að senda Leðjuna til Lettlands. Hvaða rugl! Sendum Trabant, Múm, Ampop, Hjálma, Mugison, uhhh Sigurrós, sénsinn þeir færu aldrei, og ekki Mínus heldur, nema ef vera skyldi að Krummi myndi vilja láta draum pabba gamla rætast. Við eigum svo mikið af töff, töff, töff en samt erum við alltaf með eitthvað MTV atriði. Ljótt er að vita.
Eiginmaður minn, því ég á jú eiginmann, er heltannaður. Þess vegna giftist ég honum. Ég hefði aldrei getað hugsað mér neitt annað en að eiga heltannaðan eiginmann. Félagarnir kalla hann Dodda tanner, eða bara Tannsterinn þegar þeir eru extra mikið í gírnum. Þá meina ég uber svala, boys chillin´ gírnum. Sumir hlutir í lífinu skipta einfaldlega meira máli en aðrir. Ég er svo lánsöm að sjá það.
Björn Ingi Hrafnsson verður að fara að meika sig minna í þessum auglýsingum sínum.
Ég hef aldrei upplifað meiri líkamlega vanlíðan fyrir próf. Líkaminn er í miklu meira fokki en hugurinn, sem er nýjung hjá mér.
13. maí 1996 gerðum við Doddi okkur grein fyrir því að við værum par. Fram að þeim tíma höfðum við svarað forvitnum athugasemdum vina okkar á þann veg að við værum ekki saman, bara ótrúlega góðir vinir. Enda vissum við ekkert hvert við stefndum með þetta. Óendanlega ólíkir einstaklingar og það var engin skynsemi á bak við þá hugmynd að við ættum einhverja samleið. En svona getur sönn ást verið. Óskynsamleg. Enda hefur það verið svo, að þrátt fyrir allt það óveður og 10 vindstig sem stundum hafa geysað, þá hefur alltaf verið logn þar sem við tvö stöndum, í miðri lægðinni.
frá og með deginum í dag, læknisfrúna Aðalheiði. Mér finnst fínna að verða læknisfrú en læknir. Ég hugsa að ég setji læknisfrú í staðinn fyrir læknir í símaskrána. Já ég geri það.
Það fer sjúklega í taugarnar á mér, í þessari borg sem er sundurskorin af ljótum umferðaræðum, að af þeim 7 mínútum sem það tekur mig að hjóla heiman að frá mér upp á LSH þá þarf ég að bíða 5 mínútur til að komast yfir Miklubrautina á gatnamótunum við Reykjahlíðina. Hvaða rugl?? Nei svona í alvöru, hvenær á að breyta þessari ömurlegu forgangsröðun sem setur bíla ofar öllu?? Finnst sama fólki og grenjar yfir verðmætu byggingarlandi í Vatnsmýri það virkilega í lagi að setja fleiri hundruð ferkílómetra ofanjarðar undir bílastæði nýs hátæknisjúkrahúss?? Ég öskra eftir heildaryfirsýn þessara blessuðu stjórnmálamanna. Ég kýs ekki í þessum blessuðu borgarstjórnarkosningum nema ég fái svar við því.
Það er eitt málefni ofarlega í huga mínum, nú þegar hallar á seinni hlutann á þessu verknámi. Það er málefni líknardeilda. Það er málaflokkur sem mér finnst að líknarfélög megi fara að huga að. Það eru endalausar safnanir fyrir Barnaspítalann sem er best búna eining LSH, sem er alveg jákvætt útaf fyrir sig. Farsinn í kringum hágæsluherbergið eftir þennan hroðalega Kompásþátt var samt næstum því hlægilegur. Þegar Jóhannes í Bónus beitti 1. Brellu í handbók stjórnmálamannsins. Kæfa neikvæða athygli með jákvæðri.
Mér var bent góðfúslega á það í kvöld að ég laug til um heilan dag í lestur fyrir kirugiuprófið. Þeir eru víst fjórir sem ég hef. Ekki fimm. Ennþá betra. Langaði bara að bæta því við ef það er einhver þarna úti sem langar til að vorkenna mér. Reyndar orðaði Dr. Swing þetta snilldarlega um daginn þegar hann sagði: Þið þurfið ekkert að vorkenna mér. Ég vorkenni mér alveg nóg sjálfur. Já það er ekki laust við að mér líði þannig.
að mér finnst balknesku lögin alltaf best. Hver man ekki eftir hinu ógleymanlega Les Voyagers með Dino og Beatrice 1999. Snilld.
Það er ekkert að frétta! Próflestur-verknám-próflestur-verknám-próflestur-verknám. Svör mín við öllum spurningum þessa dagana er: "ég get það ekki, ég er að lesa undir próf." Fólk sýnir því fullan skilning, en svo vill það vita hvenær ég er að fara í próf. Þegar svarið er 18. maí, renna tvær grímur á fólk. Þá fer fólk að efast um gæði fjarvistarsönnunnar minnar og telur hana fyrirslátt. Sannleikurinn er hins vegar sá að við erum í verknámi inni á deildum 8-16 til 17. maí og svo mætum við hress í verklegt próf 18. maí. Ég tilheyri reyndar lánsamari helming bekkjarins. Við klárum verknámið 17. maí eða hálfum dag fyrir prófið. Hinn helmingurinn fékk bara frí til að mæta í verklega prófið. Svo ég vitni nú orðrétt í meilið sem við fengum sent: Forsvarsmenn kirurgiuprógramms hafa gefið leyfi fyrir 2 1/2 tíma fjarveru á meðan þið takið prófið. Þið eruð í námi á spítalanum fyrir utan þann tíma. Við fengum náttúrulega óstöðvandi hláturskast þegar við lásum þetta á Barónstígnum. Þetta er náttúrulega ekki í lagi. Að loknu verklega prófinu fæ ég svo nákvæmlega 7 daga til að lesa undir próf sem 6. árið fékk 2 mánuði+ til að lesa undir. Við erum náttúrlega ekki að fara í "sama próf" og 6. árið. Ég nenni ekki að lenda í rifrildi um þetta á morgun við fólk sem viðkvæmt fyrir því að 4. árið sé í 6. árs prógrammi. Svoleiðis að við erum ekki að fara í "sama próf". Við fengum reyndar alla sömu fyrirlestranna og 6. árið og fæstir fyrirlesaranna nenntu að hafa fyrir því að breyta fyrirsögninni úr fyrirlestur fyrir 6. ár í fyrirlestur fyrir 4. ár. En þeir munu náttúrulega án efa setjast niður og semja allt öðru vísi spurningar upp úr sömu fyrirlestrunum fyrir okkur á 4. ári. Einmitt. Bara nokkrum dögum eftir að þeir lögðu próf fyrir 6. ár. Einmitt. Menn sem nenna ekki að breyta fyrirlestrunum sínum ár eftir ár. Einmitt. Og svo eru heilir 5 dagar fyrir munnlegt kirugiupróf 31. maí. Hver þarf meira en 5 daga til að renna yfir bæklunarlækningar, hjarta og lungnaskurðlækningar, æðaskurðlækningar, heila og taugaskurðlækningar, þvagfæraskurðlækningar, almennar skurðlækningar og slysalækningar?? Ekki ég að minnsta kosti.
